冷落寂静的郊野；寒天的郊野。宋·苏轼《祭柳子玉文》：“郊寒岛瘦，元轻白俗。”后以“寒郊”称唐诗人孟郊。
冷落寂静的郊野；寒天的郊野。
引 南朝 梁 江淹 《望荆山》诗：“寒郊无留影，秋日悬清光。”唐•沉佺期 《扈从出长安应制》诗：“是节严阴始，寒郊散野蓬。”唐•李群玉 《游玉芝观》诗：“木落寒郊迥，烟开叠嶂明。”
参阅 宋•魏庆之 《诗人玉屑·孟东野贾浪仙》。参阅 宋•魏庆之 《诗人玉屑·孟东野贾浪仙》。
引 宋•苏轼 《祭柳子玉文》：“郊 寒 岛 瘦， 元•轻 白 俗。”后以“寒郊”称 唐•诗人 孟郊。明•徐渭 《次夕降抟雪》诗：“红袖共斟将共若，锦囊须佩却须奚，寒 郊 瘦 岛 吟成蛰，煖肉肥肌屏作闺。”
寒 [ hán ] 1. 冷，与“暑”相对。如 寒冬。寒色。寒衣。寒冽。寒带。寒战。寒噤。寒食（节名，在清明前一天。古人从这一天起不生火做饭，也有的地区把清明当作“寒食”）。寒喧。寒来暑往。唇亡齿寒。2. 害怕。如 寒心。3. 穷困，有时用作谦辞。如 寒门。寒伧。寒舍。寒窗（喻艰苦的学习环境）。寒酸。寒士（旧指贫穷的读书人）。[更多解释]
郊 [ jiāo ] 1. 城外。如 郊区。郊外。郊游。郊野。荒郊。[更多解释]
jiāo qū
hán fēng
yī pù shí hán
jiāo wài
hán jià
chéng jiāo
hán qì
shì jiāo
hán lěng
yán hán
gāo hán
pín hán
hán suān
hán shǔ
fáng hán
nài hán
kǔ hán
hán wēi
qīng hán
hán kǔ
hán chen
tiān hán dì dòng
hán xuān
bù hán ér lì
jī hán jiāo pò
xū hán wèn nuăn
wèn hán wèn nuăn
hán dōng là yuè
chūn hán liào qiào
jìn ruò hán chán
hán lái shǔ wăng
shǔ jiǔ hán tiān
chún wáng chǐ hán
shí nián hán chuāng
tí jī háo hán
hán căn căn
hán dǒu dǒu
hán chàn chàn
hán jìn jìn
hán lì lì
hán lǐn lǐn
hán sī sī
hán sēn sēn
hán sōu sōu
wèn hán wèn rè
bù jī bù hán
hán huā wăn jié
shí zăi hán chuāng
suì hán sōng băi
hán shǔ jiă
dào chūn hán
hán shǔ biăo
guăng hán gōng
fù shāng hán
zhà nuăn hái hán
suì hán zhī sōng băi
běn gé lā hán liú
jǐng liè hán quán shí
jiǔ jiǔ xiāo hán tú
qiū jiāo yǐn mă tú
寒郊的拼音是：hán jiāo点击 图标播放寒郊的发音。
