亦作“弃剑”。
投剑。
古人习惯佩剑，因以“弃剑”指弃俗、弃世而归道。
亦作“弃劒”。 投剑。
引 《吕氏春秋·知分》：“荆 有 次非 者，得寳剑于 干遂，还反涉 江，至於中流，有两蛟夹绕其船…… 次非 攘臂袪衣拔寳剑曰：‘此 江 中之腐肉朽骨也，弃剑以全已，余奚爱焉。’於是赴 江 刺蛟，杀之而復上船，舟中之人皆得活。”
引 南朝•梁 江淹 《学梁王兔园赋》：“逮至山顶，丹壁四平。灵木夹道，神草列生。俯瞰 太一，下视流星。既投冠而弃剑，亦抗魄而盪灵。”唐•李白 《流夜郎半道承恩放还书怀示息秀才》诗：“弃剑学丹砂，临炉双玉童。”
弃 [ qì ] 1. 舍去，扔掉。如 抛弃。遗弃。弃权。弃市（古代在闹市执行死刑，并将尸体暴露街头）。弃世（超出世俗或指去世）。弃养（父母死亡的婉辞）。弃置不顾。弃瑕录用。[更多解释]
剑 [ jiàn ] 1. 古代的一种兵器。如 宝剑。长剑。剑鞘。剑术。剑拔弩张（形容形势紧张，一触即发，后亦喻书法雄健）。刻舟求剑。[更多解释]
kǒu mì fù jiàn
jī jiàn
zì bào zì qì
băo jiàn
qián gōng jìn qì
fàng qì
kè zhōu qiú jiàn
pāo qì
fèi qì
bìng qì
yí qì
shě qì
diū qì
qì quán
jiàn bá nǔ zhāng
dāo guāng jiàn yǐng
shàng fāng băo jiàn
chún qiāng shé jiàn
bèi xìn qì yì
juān qì qián xián
qì àn tóu míng
qì jiă yè bīng
diū kuī qì jiă
qì jiù tú xīn
fēng dāo shuāng jiàn
xué shū xué jiàn
zì qì zì bào
jiàn jí jù jí
jiàn jí lǚ jí
jù jí jiàn jí
jiàn jǐ sēn sēn
gù jiàn qíng shēn
gù jiù bù qì
qì jiù lián xīn
xiàng zhuāng wǔ jiàn
shuāng rèn jiàn
èr luăn qì gān chéng
nán jiàn sān xiān shēng
qì zhī rú bì xǐ
shàng fāng zhăn mă jiàn
shí nián mó yī jiàn
shū jiàn ēn chóu lù
tiě qín tóng jiàn lóu
lù jiàn bù píng ， bá jiàn xiāng zhù
xiàng zhuāng wǔ jiàn ， yì zài pèi gōng
xiàng zhuāng wǔ jiàn ， zhì zài pèi gōng
xiàng zhuāng zhī jiàn ， zhì zài pèi gōng
míng qiāng róng yì duǒ ， àn jiàn zuì nán fáng
qì rén
pèi jiàn
jǔ qì
jiàn wǔ
xīn qì jí
qì běn
jiàn qiáo
jiàn qiáo dà xué
zhòng jiàn
lì jiàn
弃剑的拼音是：qì jiàn点击 图标播放弃剑的发音。
